و سرنوشت تماممان یکی ست

می دانی

افسردگی

چهره اش با تصوراتم فرق داشت

چهره ه ای که می خندد

روزهایی که خوشی می آید

مثل طلا برقت بقیه را کور می کند

اما غرقی وسط اقیانوسی بی کران

این دقایق

فقط

نفس های یک در میانی ست

که سر بالا میاوری

نیمی هوا

نیم بیشتری غم

می کشی وسط شش هایت و باز

ارام غرق می شوی